این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
آیا گزارش گرشتاین به قدری موارد غیرممکن دارد که نتوان آن را بعنوان مدرک پذیرفت؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
گزارش گرشتاین حاوی موارد بسیاری از «حرف‌های پوچ و متناقض» می‌باشد به نحوی که نمی‌توان آن را بعنوان مدرکی دال بر وجود اتاق‌های گاز در اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد در تربلینکا و بلزک پذیرفت.
برای مثال، کارلو ماتوگنو یک انکارکننده ایتالیایی هولوکاست ۱۰۳ مورد تناقض درونی و بیرونی، کذب، شبهه، اغراق و اظهارات غیرواقعی در گزارش گرشتاین یافته و کل این گزارش را بی‌ارزش می داند.[۱]
واقعیت این است که:
گزارش گرشتاین بی‌عیب و نقص نیست. گرشتاین در توصیف اتاق‌های گاز، تعداد یهودیان کشته شده در اردوگاه‌های عملیات راینهارد و هنگام تخمین اموال دزدیده شده از یهودیان کشته شده اشتباه کرده است. برخی از خطاهای او ناشی از اعتماد به گفته‌های دیگران است. با این حال، شهادت گرشتاین درباره فرآیند و روش قتل‌عام در اردوگاه‌های مرگ تربلینکا و بلزک با واقعیت سازگاری دارد.
ایرادات انکارکنندگان هولوکاست به گزارش گرشتاین:
انکارکنندگان هولوکاست ادعاهای زیر را مطرح می‌کنند:
- گرشتاین در نوشته‌های مختلف ابعاد اتاق گاز در بلزک را تغییر داده است.
- گرشتاین گفته تعداد اتاق‌های گاز (۸) در تربلینکا بیشتر از زمانی بوده (۳) که او شاهد قتل‌عام با گاز بوده است.
- آنطور که گرشتاین توصیف کرده است، اتاق‌های گاز کوچکتر از آن بوده‌اند تا طبق ادعای وی با فشار نازی‌ها ۷۰۰ الی ۸۰۰ نفر در هر کدام جا شوند.
- گرشتاین ادعا می‌کند پشته‌هایی از لباس و کفش به ارتفاع ۴۵ متر (۱۴۷ فوت) را در تربلینکا دیده است. این مسئله مشخصاً غیرممکن است و اعتبار کل گزارش را زیر سوال می‌برد.
- گرشتاین تعداد یهودیان کشته شده در اتاق‌های گاز اردوگاه‌های عملیات راینهارد را بین ۲۰,۰۰۰,۰۰۰ تا ۲۵,۰۰۰,۰۰۰ تخمین می‌زند – این عدد مسلماً گزافی بیش نیست.
این موارد تناقض از نگاه انکارکنندگان هولوکاست به این معنی است که گرشتاین این گزارش را به صورت ساختگی تهیه کرده است تا نظر مساعد دستگیرکنندگان خود را تأمین کند، یا بازپرس‌های متفقین که گرشتاین را بازجویی می‌کردند او را شکنجه داده‌اند تا تمام دروغ‌های آنان را تأیید کند.
اکنون بهتر است به بررسی یک به یک این اظهارات بپردازیم.
گرشتاین ابعاد اتاق گاز در بلزک را تغییر داده است:
گرشتاین دو سری اندازه مختلف برای ابعاد اتاق‌های گاز در بلزک قید کرده است. وی در گزارش ۱ و ۲ نوشته است ابعاد اتاق‌های گاز ۴ در ۵ در ۱.۹ متر [۱۳ در ۱۶.۵ در ۶ فوت] در بوده است. وی در گزارش ۳، ابعاد اتاق را ۵ در ۵ در ۱.۹ متر [۱۶.۵ در ۱۶.۵ در ۶ فوت] قید کرده است.[۲]
گرشتاین نگفته است آیا وارد اتاق‌های گاز شده یا نظر فرد دیگری را در مورد تخمین اندازه گفته است. با این حال، حتی اگر گرشتاین وارد اتاق‌های خالی شده باشد یا از وسط راهروی ورودی آن را دیده و سعی کرده باشد ابعاد یک اتاق را حدس بزند به راحتی امکان خطا کردن داشته است.
نظر اولیه گرشتاین درباره اندازه اتاق‌ها در گزارش ۱ و ۲ آمده است. شاید این تغییر اشتباه تایپی بوده باشد. احتمال دارد گرشتاین هنگام تایپ گزارش ۳ در آلمان تخمین خود را عوض کرده باشد. ما نمی‌دانیم اما دلیل آن هر چه باشد مسئله مهمی نیست.
گرشتاین اظهار می‌دارد تعداد اتاق‌های گاز (۸) در تربلینکا در واقع بیشتر از زمانی بوده (۳) که او شاهد قتل‌عام با گاز بوده است:
گرشتاین نوشته است: «تأسیسات [موجود در تربلینکا] نیز همانطور بود اما به مقدار قابل توجهی بزرگتر از بلزک [کذا]. هشت اتاق گاز و کوه‌هایی از کیف، البسه و لباس زیر.»[۳]
این خط در گزارش گرشتاین گیج کننده است. گرشتاین در ۱۹ اوت ۱۹۴۲ از تربلینکا بازدید کرده است. در ۱۹ اوت هنوز از سه اتاق گاز کوچک در تربلینکا استفاده می‌شد. پس چرا گرشتاین ساختمان اتاق گاز بزرگتر را توصیف می‌کند که ساخت آن ۱۰ روز پس از بازدید او آغاز شده و تا ۵ هفته بعد عملیاتی نشد؟
بدون شک طرح اتاق‌های گاز جدید و بزرگتر را برای گرشتاین توضیح داده بودند. آیا او ساختمان کوچکی که دیده بود را با طرح توسعه اشتباه گرفته است؟ دلیل اشتباه گرشتاین هر چه که باشد باعث منتفی شدن سایر توضیحات منسجم او درباره کلیت فرآیند کشتار با گاز نمی‌شود.
آنطور که گرشتاین توصیف کرده است، اتاق‌های گاز کوچکتر از آن بوده‌اند تا طبق ادعای وی با فشار نازی‌ها ۷۰۰ الی ۸۰۰ نفر درون آن جا شوند:
گرشتاین نوشته است: «مردم پا روی پای همدیگر می‌گذاشتند، ۷۰۰ الی ۸۰۰ نفر در ۲۵ متر مربع [۸۲ فوت مربع]، ۴۵ متر مکعب [۱۵۹۰ فوت مکعب]. به نظر من . . . نیمی از آنها کودک هستند . . . ویرث درست می‌گوید، اگر نیروهای شوتزشتافل کمی هل دهند می‌توان ۷۵۰ نفر را در ۴۵ متر مکعب جا داد! و نیروهای شوتزشتافل آنها را با شلاق‌هایشان هل می‌دهند و مجبور می‌کنند تا جایی که می‌شود داخل بروند. درب‌ها بسته می‌شوند.»[۴]
آزمایش چارلز پرووان:
برای چارلز پرووان واقعاً سوال بود آیا واقعاً می‌توان ۷۰۰ الی ۸۰۰ نفر را در اتاقی به اندازه‌ای که گرشتاین ادعا کرده است، جای داد.[۵] وی تصمیم گرفت خودش این را امتحان کند. وی جعبه‌ای از تخته چندلا ساخت که مساحت کف آن ۲۱ در ۲۱ اینچ بود. این جعبه دارای یک دیواره جانبی شیشه‌ای، دو دیواره جانبی چوبی، یک ضلع باز و روباز بود. او از نتیجه آزمایش خود متعجب شد.
پرووان متوجه شد دو جوان بزرگسال (۲۷ و ۳۴ ساله)، یک زن هفتاد ساله و چهار کودک توانستند بدون مشکل در این جعبه جا شوند. تمام این افراد لباس‌های عادی خود را به تن داشته و به راحتی می‌توانستند نفس بکشند. سه کودک (سنین ۲، ۴ و ۶ ساله) در پایین پای بزرگترها نشسته و کودک بزرگتر (۸ ساله) و سه بزرگسال ایستاده بودند. یکی از بزرگسالان یک عروسک را بجای نوزاد در بغل داشته است.[۶]
اگر یافته‌های پرووان را به اتاقی با ابعاد ۵ متر مربع (حدود ۱۶ فوت مربع) تعمیم دهیم، آنگاه ۷۰۰ تا ۸۰۰ نفر در یک اتاق گاز جا می‌شوند، بویژه اینکه طبق گفته‌های گرشتاین نصف آنها کودک بوده‌اند.علاوه بر این، کسانی که در آزمایش گرشتاین شرکت کردند آمریکایی خوش‌خوراک بوده‌اند نه یهودیان لهستانی نیمه گرسنه و عریان. طبق محاسبات پرووان در این روش به تنهایی بجای آمریکایی‌های خوش‌خوراک می‌توان ۵ درصد دیگر از یهودیان لهستان را در همان فضای کم جای داد.
ادعای گرشتاین مبنی بر اینکه پشته‌هایی از لباس و کفش به ارتفاع ۳۵ تا ۴۵ متر (۱۱۵ تا ۱۴۷ فوت) در تربلینکا دیده است مشخصاً غیرممکن است:
در گزارش‌های ۱ و ۲ گرشتاین از «کوه‌های واقعی از البسه و لباس زیر به ارتفاع ۳۵ تا ۴۰ متر» در تربلینکا حرف زده است. در گزارش ۳ به «کوه‌های واقعی از کیف، البسه و لباس زیر» تبدیل شده است.
در این مورد گرشتاین اشتباه کرده است. گرشتاین دو هفته قبل از اینکه تربلینکا بر اثر انبوه کاروانیان رسیده از ورشو دچار هرج و مرج شود از آنجا بازدید کرده بود به نحوی که پس از آن رویداد تربلینکا موقتاً تعطیل و نظافت شد. در خلال این مدت، فرآیند قتل‌عام مجدداً ساماندهی و کارآمدتر شد. در زمان بازدید گرشتاین کار تمیزکاری بشدت از برنامه عقب بوده و پشته‌های نامرتب از اموال قربانیان در سرتاسر محوطه پذیرش و مرتب‌سازی وجود داشت. ساموئل ویلنبرگ یکی از بازماندگان تربلینکا است که در این برهه زمانی به آنجا رسیده و متوجه شد «محوطه مرتب‌سازی مملو از پشته‌های انبوه لباس بود.»
او را به کار تمیزکاری محوطه گماردند که «از یک سر تا سر دیگر آن در هم ریخته از توده‌های انبوه کفش و پشته‌های پراکنده از لباس و چمدان بود. ارتفاع اینها به ۱۰ متر [۳۳ فوت] هم می‌رسید.»[۷]
مسلماً گرشتاین درباره ارتفاع این پشته‌ها قضاوت خوبی نداشته است. با این حال، مشخص است که پشته‌های لباس و اموال به طرز شگفت‌انگیزی بلند بوده‌اند. در گزارش سوم وی به نظر می‌رسد حتی گرشتاین هم آمار اولیه خودش درباره ارتفاع این پشته‌ها را زیر سوال می‌برد.
مالکیت عکس: موزه یادبود هولوکاست ایالات متحده ( Holocaust Memorial Museum)، اهدایی اداره بایگانی و سوابق ملی (National Archives and Records Administration)، کالج پارک (College Park)
گرشتاین تعداد یهودیان کشته شده در اتاق‌های گاز اردوگاه‌های عملیات راینهارد را بین ۲۰,۰۰۰,۰۰۰ تا ۲۵,۰۰۰,۰۰۰ تخمین می‌زند – این عدد مسلماً ادعایی بی‌اساس است:
معتبرترین و منسجم‌ترین اظهارات گرشتاین در مواردی است که آنچه واقعاً با چشمان خود دیده است را توصیف می‌کند. با این حال، وقتی گرشتاین به تجسم روی می آورد و به شایعاتی که شنیده دامن می‌زند، دقت او به شدت افت می‌کند.
گرشتاین در مورد تعداد یهودیان کشته شده در اردوگاه‌های عملیات راینهارد آمار اودیلو گلوبوچنیک، رئیس طرح نسل‌کشی، را می‌پذیرد که به وی گفته بود هر روز ۱۱,۰۰۰ یهودی در بلزک، ۲۵,۰۰۰ یهودی در تربلینکا و ۲۰,۰۰۰ یهودی در سوبیبور کشته می‌شوند. ما می‌دانیم این مسئله حقیقت ندارد بنابراین مشخص است گلوبوچنیک درباره دستاوردهای خود در مقابل نماینده دولت در برلین اغراق می کرده است، به امید اینکه گرشتاین به برلین برگشته و از عملیات او تمجید کند.
همچنین گرشتاین بر این باور بوده که اردوگاه‌ها مدت بیشتری نسبت به آنچه گفته شده فعالیت داشته‌اند. در واقع، فعالیت‌های مربوط به قتل‌عام‌ها در سه اردوگاه عمدتاً در پایان سال ۱۹۴۲ خاتمه یافت و در اواسط سال ۱۹۴۳ این اردوگاه‌ها اکثر اجساد را سوزانده، خاکسترها را دفن کرده و زمین را پاکسازی کرده بودند.
آخرین تحقیقات نشان می‌دهد حدود ۱,۴۰۰,۰۰۰ یهودی در هر سه اردوگاه کشته شده‌اند.[۸]حدسیات گرشتاین فقط حدس هستند. آنها به اندازه شواهد اهمیت نداشته و جزئیات و میزان عملیات‌های کشتار در هر سه اردوگاه را نیز نمی‌توانند به اندازه معناداری از درجه اعتبار ساقط کنند.
نتیجه‌گیری:
گزارش گرشتاین بی‌عیب و نقص نیست. او اشتباهات جزئی متعدد داشته است و بویژه زمانیکه به حرف دیگران اعتماد می‌کرده است، رو به حدس و گمان می آورد. این اشتباهات و فرضیات باعث بی‌اعتبار شدن کل گزارش نمی‌شود. در جایی که گرشتاین به توصیف اردوگاه‌ها و قتل‌عام با گاز می‌پردازد شهادت وی در تمام نسخه‌ها منسجم است.
یادداشت‌ها
[۱] روبرت آ. هال، جی،آر.، Il Rapporto Gerstein: Anatomia di un Falso [گزارش گرشتاین: تشریح یک فریب‌کاری] توسط کارلو ماتوگنو در http://www.ihr.org/jhr/v07/v07p115_Hall.html. کتاب ماتوگنو به زبان ایتالیایی، صفحات ۷۹-۸۴ را نیز ببینید. ماتوگنو می نویسد: “La ‘testimonianza”’di Kurt Gerstein è dunque un coacervo di assurdità contraddizioni interne ed esterne, falsificazioni storiche, contraddizioni rispetto alla storiografia sterminazionista, errori di ogni sorta, esagerazioni enormi, inverosimiglianze . . . » سپس لیستی شامل ۱۰۳ دروغ، تناقض، بزرگ‌نمایی و اشتباه را بر می شمارد. ماتوگنو نتیجه می گیرد:“La ‘testimonianza oculare’ di Kurt Gerstein è dunque assolutamente inattendibile.
[۲] ترجمه و متن زبان اصلی هر سه گزارش را می توانید در کتاب هنری روکِس به نام اعترافات کورت گرشتاین (موسسه بازنگری‌های تاریخی، ۱۹۸۹) ملاحظه نمایید. گزارش ۱ (فرانسوی، دست‌نویس، مورخ ۲۶ آوریل ۱۹۴۵): ترجمه، صفحات ۱۹-۲۷، نسخه اصلی به زبان فرانسوی، صفحات ۲۱۰-۲۲۱؛ گزارش ۲ (فرانسوی، تایپ‌شده، مورخ ۲۶ آوریل ۱۹۴۵): ترجمه، صفحات ۲۷-۳۶، نسخه اصلی به زبان فرانسوی، صفحات ۲۲۲-۲۲۸؛
[۳]گزارش ۳ (آلمانی، تایپ‌شده، مورخ ۴ مه ۱۹۴۵): ترجمه، صفحات ۷۳-۸۹، نسخه اصلی به زبان آلمانی، صفحات ۲۲۹-۲۴۶.
[۴] گزارش ۳ (آلمانی، تایپ‌شده، مورخ ۳ مه ۱۹۴۵). گزارش ۳ (آلمانی، تایپ‌شده، مورخ ۴ مه ۱۹۴۵).
[۵] «یکسوم هولوکاست» در http://www.youtube.com/watch?v=taIaG8b2u8I در حدود دقیقه ۳:۳۷.
[۶] پرووان نگران بود کسی حرفش را باور نکند، بنابراین چند عکس گرفت. شرح این مطالعه را می توانید در «کورت گرشتاین و ظرفیت اتاق گاز در بلزک» ملاحظه کنید و عکس‌های مربوطه را در http://holocaust.skeptik.net/documents/provan_gerstein.html ببینید.
[۷] ساموئل ویلنبرگ، نجات از تربلینکا، ویرایش ولادیسلاو ت. بارتوشفسکی، (باسیل بلک‌ول ال.تی.دی، ۱۹۸۹)، صفحات ۴۹، ۷۹.
[۸] جاناتان هریسون، روبرت مولن‌کمپ، جیسون مایرز، سرگی رومانف و نیکلاس تری بنام بلزک، سوبیبور، تربلینکا: انکار هولوکاست و عملیات راینهارد. نگاهی انتقادی به ادعاهای دروغین ماتوگنو، گراف و کوس، صفحه ۳۸۲ (fn ۱) در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust.html.