این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
آیا آدولف هیتلر برای متوقف کردن کشتار شب بلورین سعی کرد؟
انکارکنندگان هولوکاست برای تبرئه آدولف هیتلر ادعا می‌کنند که:
وقتی آدولف هیتلر از کشتار شب بلورین مطلع شد، عصبانی شد و به یوزف گوبلس، وزیر تبلیغات، دستور داد تا بلافاصله آن را متوقف کند.
برای مثال، دیوید ایروینگ، که دادگاه عالی لندن در سال ۲۰۰۰ او را انکارکننده هولوکاست، نژادپرست و یهودی‌ستیز اعلام کرد، ادعا می‌کند که وقتی که هیتلر از این کشتار مطلع شد «از عصبانیت برافروخته شد». او یوزف گوبلس، وزیر تبلیغات، را به اتاق خود فراخواند و «جنجال وحشتناکی به راه انداخت».[۱] ایروینگ می‌گوید که هیتلر یکی از دستیاران خود بنام یولیوس شاوب (Julius Schaub) را با دستورالعمل‌هایی برای انجام هر آنچه که برای متوقف کردن خشونت و تخریب نیاز است بیرون فرستاد. سپس هیتلر با تلفن به یوزف گوبلس و رودولف هس (Rudolf Hess)، رئیس حزب نازی و بخشی از حلقه نزدیک هیتلر، دستور داد تا سعی کنند «تندروی‌های خشونت‌آمیز را متوقف کنند».[۲]
واقعیت این است که:
این ادعا که وقتی آدولف هیتلر از کشتار شب بلورین باخبر شد سعی کرد که آن را متوقف کند، بر اساس شواهد تاریخی اثبات نمی‌شود. ثبت خاطرات روزانه یوزف گوبلس، وزیر تبلیغات و عضو حلقه نزدیک هیتلر، نشان می‌دهد که هیتلر به او دستور توقف نداده بلکه اجازه آن را صادر کرده است.
واقعیت در این‌باره که آیا آدولف هیتلر سعی کرد کشتار شب بلورین را متوقف کند یا خیر:
خاطرات گوبلس آشکار می‌کند که از قرار معلوم هیتلر خشمگین او را بیرون نفرستاده تا کشتار را متوقف کند. در عوض گوبلس آزاد بود تا با پیشرفت اولیه خود خوش بگذراند. بعد از واقعه آن شب که با هیتلر ملاقات کرد، گوبلس همچنان که به هتل خود می‌رفت با خوشحالی صحنه‌ای که از خودروی خودش مشاهده می‌کرد را ثبت کرد: «در برلین، ۵ تا ۱۵ کنیسه در آتش می‌سوزد. اکنون خشم مردم فراگیر می‌شود. امشب کار بیشتری علیه آن نمی‌توان انجام داد و من هم نمی‌خواهم که کاری انجام دهم. باید این کار را کاملا آزاد گذاشت…همچنان که به سمت هتل می‌روم شیشه‌ها خرد می‌شوند. آفرین!آفرین! کنیسه‌ها در همه شهرهای بزرگ می‌سوزد. اموال آلمان در خطر نیست».[۳] وجد و شادی گوبلس تا روز بعد ادامه یافت (۱۰ نوامبر). «دیروز، برلین. آنجا همه چیز فوق‌العاده پیش رفت. آتش پس از آتش. همینطور خوب است. دستوری آماده کردم تا این اقدامات پایان پذیرد. فعلاً کافی است… در کل کشور کنیسه‌ها خاکستر شدند. به پیشوا در Osteria گزارش می‌کنم».[۴]
مرکز تاریخ یهود، NYC [بدون محدودیت یا حوزه عمومی]، در ویکی‌انبار
ثبت خاطرات روزانه گوبلس نشان می‌دهد که هیتلر به او دستور توقف کشتار را نداد. در عوض، گوبلس روز بعد با هیتلر قرار ملاقات ضیافت ناهار داشته تا تأثیرات کشتار را بررسی کنند.
پیاده‌سازی کشتار شب بلورین: شواهد اولیه
این واقعیت که هیتلر دستور توقف کشتار را صادر نکرد در سه تلگراف در خصوص اجرای قتل‌عام اثبات می‌شود. مقامات ارشد نازی طی ماجرای شب بلورین این تلگراف‌ها را برای زیردستان خود در کل آلمان فرستادند.
تلگراف ۹ نوامبر ۱۹۳۸ در ساعت ۱۱:۵۵بعدازظهر.
هاینریش مولر (Heinrich Müller) از برلین یک تلگراف با دستوراتی برای کشتار به مقامات پلیس آلمان فرستاد. بخشی از تلگراف مولر اینگونه است: «اقدامات علیه یهودیان به خصوص علیه کنیسه‌های آنها به زودی در کل آلمان رخ خواهد داد. قرار نیست در این کشتار اختلال روی دهد». قرار بود از غارت جلوگیری شود. دستگیری ۲۰,۰۰۰ تا ۳۰,۰۰۰ یهودی اجازه داده شد. «مخصوصاً قرار است یهودیان ملّاک انتخاب شوند».[۵]
تلگراف ۱۰ نوامبر ۱۹۳۸ در ساعت ۱:۲۰ صبح.
راینهارد هایدریش دستورات برلین را به نیروهای پلیس و ادارات گشتاپو در کل آلمان ارسال کردند. او از طرف رئیس خود هاینریش هیملر (رئیس شوتزشتافل و پلیس آلمان) که مستقیماً به هیتلر گزارش می‌داد، دستور می‌گرفت.
این تلگراف به پلیس دستور داد مانع تخریب اموال یهودیان یا اعمال خشن علیه یهودیان آلمانی نشوند. بخشی از این تلگراف اینگونه است:«…طی این شب – ۹ تا ۱۰ نوامبر ۱۹۳۸ – در تمام Reich انتظار تظاهرات علیه یهودیان می‌رود…قرار نیست پلیس مانع این تظاهرات شود».[۶]
تنها محدودیت واقعی که هیملر و هایدریش برای پلیس و گشتاپو مقرر کردند این بود که برای زندگی یا اموال آلمانی‌ها خطری ایجاد نکنند. کنیسه‌ها در صورتی آتش زده شوند که خطر گسترش حریق به ساختمان‌های در دست «آریان» وجود نداشته باشد. اموال مغازه‌ها و منازل یهودیان نباید غارت شود. مغازه‌های غیر یهودیان باید محافظت شود. یهودیان خارجی نباید مورد حمله قرار بگیرند.
![Reinhard Heydrich (National Archives) [Public domain], via Wikimedia Commons](https://www.hdot.org/wp-content/uploads/2016/01/Kristallnacht_rh_telegram_pg1.png)
تلگراف ۱۰ نوامبر ۱۹۳۸ در ساعت ۲:۵۶ صبح.
رودولف هس تلگرافی به همه دفاتر حزب در کل آلمان ارسال کرد. این تلگراف آتش زدن مغازه‌های یهودی را ممنوع کرد: «در مورد دستورات صادر شده در بالاترین سطوح، قرار نیست هیچ نوع اقدام آتش‌زنی یا خشونت علیه اموال یهودیان یا مانند آن به هیچ دلیل یا تحت هیچ شرایطی انجام شود».[۷]ممنوع کردن آتش‌زنی مغازه‌های یهودیان احتمالا به این خاطر بود که بسیاری از یهودیان این مغازه‌ها را از غیر یهودیان اجاره کرده بودند. بنابراین سوزاندن این مغازه‌ها در واقع نابود کردن اموال آلمانی‌ها بود. این خطر هم وجود داشت که حریق به مجاورت اموال آلمانی‌ها گسترش یابد. سرانجام، بعد از کشتار مشخص شد که نازی‌ها می‌خواستند آخرین کسب و کارهای در مالکیت یهودیان را «آریانیزه» کنند- یعنی نازی‌ها قصد داشتند مالکیت این اموال را به دست بگیرند و آنها را در اختیار صاحبان «آریایی» قرار دهند. در پرتو این «آریایی کردن» سوزاندن مغازه‌ها و اموال آنها در بلند مدت ضدبهره‌وری و اتلاف است.[۸]
نتیجه‌گیری:
ثبت روزانه خاطرات یوزف گوبلس، عضو حلقه نزدیک هیتلر، نشان می‌دهد نه هیتلر به او دستور توقف کشتار را نداده است، بلکه اجازه آن را نیز صادر کرده است. ثبت خاطرات روزانه گوبلس نشان می‌دهد که او از پیشرفت کشتار در کل شب هیجان‌زده بود. وقتی که روز بعد با هیتلر ملاقات کرد فقط در مورد جزئیات پنهان نگه داشتن این کشتار نتیجه‌گیری کردند. هیچ مقام نازی دیگر از جمله مقامات حلقه نزدیک هیتلر سعی نکردند این کشتار را متوقف کنند. در عوض، در شب بلورین دستوراتی به کل آلمان ارسال کردند و شیوه بهترین اجرای کشتار را مشخص کردند. هیچ یک از این مقامات نازی بدون اجازه هیتلر جرأت شروع یا تشویق اقدام خشن اصلی علیه یهودیان آلمانی را نداشتند.
یادداشت‌ها
[۱]دیوید ایروینگ، گوبلس: مغز متفکر رایش سوم (انتشارات فوکال پوینت، ۱۹۹۶)، صفحه ۲۷۷. نسخه PDF کامل کتاب را می‌توانید در آدرس زیر دانلود کنید: www.fpp.co.uk/books/Goebbels/.
[۲]دیوید ایروینگ، مسیر جنگ (لندن، ۱۹۷۸)، صفحه ۱۶۵ چنانچه در ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(ii)(E)(2-4) در www.hdot.org، «گزارش‌های شهود متخصص» مسیر جنگ آورده شده است و نسخه PDF آن در http://www.fpp.co.uk/books/WarPath/ قابل دانلود است.
[۳] ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(ii)(E)(10).
[۴] ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(iii)(A)(4).
[۵] ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(ii)(F)(9).
[۶] ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(ii)(F)(2).
[۷] ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(ii)(G)(1).
[۸] ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (4)(4.3)(c)(ii)(G)(2-4).