اردوگاه‌های ترانزیت عملیات راینهارد: اردوگاه مرگ بودند

از کجا بدانیم اردوگاه‌های عملیات راینهارد اردوگاه اعدام بوده و اردوگاه ترانزیت نبوده‌اند؟

انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:

اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد در تربلینکا، بلزک و سوبیبور اردوگاه اعدام نبوده‌اند. این اردوگاه‌ها صرفاً اردوگاه ترانزیتی بودند که نازی‌ها برای انتقال یهودیان به سمت شرق برای کار اجباری از آنها استفاده می‌کرده‌اند.

برای مثال، مارک وبر (Mark Weber)، انکارکننده هولوکاست اهل آمریکا، اینگونه می‌نویسد: «سازگاری شواهد نشان می‌دهد تربلینکا ۲—در کنار بلزک و سوبیبور—یک اردوگاه ترانزیت بوده است که قبل از ارسال یهودی‌های تبعیدی به سمت شرق به قلمروهای اشغالی شوروی توسط آلمان، در آنجا اموال و وسایل ارزشمندشان از آنها گرفته می‌شد.»[۱]

واقعیت این است که:

اسناد نازی‌ها نشان می‌دهد تربلینکا، بلزک و سوبیبور اردوگاه‌های اعدام بوده‌اند. نازی‌ها و همدستان‌شان در این اردوگاه‌ها حدود ۱,۴۰۰,۰۰۰ یهودی را از سراسر اروپا قتل‌عام کرده‌اند.

سیستم راه‌آهن آلمان:

رایشبان (Reichsbahn) (سیستم راه‌آهن آلمان نازی) یکی از بزرگترین سازمان‌های آلمان نازی بوده است. این سازمان در سال ۱۹۴۲ دارای ۹۰۰,۰۰۰ کارگر و ۵۰۰,۰۰۰ خدمه شهری بود که روزانه مسئولیت مدیریت ۸۵۰,۰۰۰ واگن باری را بر عهده داشتند. کل سیستم راه‌آهن از برلین کنترل می‌شد که دارای سه دفتر منطقه‌ای، دفاتر فرعی مناطق به تعداد زیاد و تعداد کثیری ایستگاه راه‌آهن محلی در سراسر اروپا بود. مقدمات پیچیده قطارهای تبعیدی‌ها از برلین آغاز و مستلزم هماهنگی چندین سازمان بود. ماشین‌های ریلی – لوکوموتیوها، واگن‌های باری و واگن‌های مسافری – باید تدارک دیده شده و بصورت یک قطار سرهم می‌شدند. جدول زمانی باید لحظه‌ای رعایت می‌شد. دفاتر منطقه‌ای و ایستگاه‌های محلی در سرتاسر مسیر تا مقصد نهایی باید مطلع می‌شدند.[۲]

قطارها نیز جهت محافظت نیازمند پلیس بودند. اسکورت پلیس – یک افسر به همراه حداقل ۱۲ نیرو – از آلمانی‌ها یا شبه‌نظامیان همدست در سرزمین‌هایی تشکیل می‌شد که قطار از آنها عبور می‌کرد. پس از اینکه محافظین قطار در این سفر رسماً منصوب شدند اسناد مربوطه نیز باید صادر می‌گردید. محافظین آلمان نازی که همراه قطار بودند معمولاً گزارش سفر را به برلین می‌فرستادند. برخی از شواهد قتل‌عام مورد نظر ما از رعایت سفت و سخت همین کاغذبازی‌های اداری بدست آمده است.[۳]

ثبت کاروان‌های یهودیان توسط نازی‌ها همیشه به طور منسجم انجام نمی‌شد. نازی‌ها در لهستان اسامی افراد تبعید شده در یک کاروان را به تفکیک در لیست نمی‌نوشتند. این کار با عملیات‌های نازی‌ها در برخی کشورهای اشغالی غرب اروپا مانند فرانسه و هلند کاملاً در تضاد بود. در بسیاری از کاروان‌های غرب اروپا اسامی یهودیان به تفکیک نوشته شده است. صرفنظر از این مسئله، پیامدهای مالی آن در واقع یکسان بود؛ هزینه بلیط یک طرفه برای هر یهودی و بلیط دو طرفه برای محافظین از شوتزشتافل دریافت می‌شد بنابراین نازی‌ها باید محاسبه مسافرین را، حتی در لهستان، به دقت انجام می‌دادند. علیرغم زمان مورد نیاز برای بررسی دقیق تعداد، بازدهی سیستم حمل و نقل نازی‌ها به مرور زمان افزایش یافت. آدولف ایشمن در محاکمه خود در سال ۱۹۶۱ در اورشلیم کل فرآیند ترابری نازی‌ها را «به تنهایی یک علم» نامید.[۴]

چه چیزی درباره ترابری به اردوگاه‌های عملیات راینهارد می‌دانیم؟

از اسناد بجای مانده راه‌آهن می‌توان دریافت که نازی‌ها حمل و نقل یهودیان را با عنوان ’سوندرزوگ (Sonderzug)‘ (’قطارهای ویژه‘) نام می‌بردند و برای تسهیل شناسایی اینگونه حمل و نقل‌ها کدهای الفبائی ابداع کرده بودند. ارتش شوروی برخی از این قبیل سوابق راه‌آهن، از قبیل بسیاری از موارد مربوط به حمل و نقل یهودیان را یافت و به اتحاد جماهیر شوروی بازگرداند که این اسناد در آنجا هنوز مورد مطالعه کامل قرار نگرفته‌اند. با این حال، آمریکا و بریتانیا برخی اسناد و مکاتبات دیگری را در ارتباط با قطارها بدست آوردند. این اسناد اولیه نشان می‌دهد سه اردوگاه عملیات راینهارد اردوگاه ترانزیت نبوده‌اند بلکه مقصد نهایی تعداد کثیری از یهودیان لهستان و اروپای غربی بوده‌اند. برخی از این اسناد عبارتند از:

از ۲۷ ژوئیه ۱۹۴۲: نامه‌ای از وزیر ترابری آلبرت گانزنمولر (Albert Ganzenmüller) به کارل ولف (Karl Wolff) رئیس پرسنل شخصی هیملر. در این نامه نوشته شده: «از ۲۲ ژوئیه روزانه یک قطار با بار ۵,۰۰۰ یهودی از ورشو (Warsaw) و از مسیر میلکینیا (Malkinia) عازم تربلینکا شده و علاوه بر آن دو بار در هفته یک قطار با بار ۵,۰۰۰ یهودی پرزمیسی (Przemysl) را به مقصد بلزک ترک می‌کند…»[۵] هیچ سند یا ضمیمه‌ای وجود ندارد که مقصدهای احتمالی دیگری جهت ارسال انسان‌ها توسط نازی‌ها در آن قید شده باشد.

در ۲۸-۲۶ سپتامبر ۱۹۴۲ وزارت ترابری آلمان کنفرانسی در برلین برگزار نمود. اسناد این نشست شامل عنوان «اخراج یهودیان لهستان» می‌شود. در این یادداشت‌ها آمده است:

حتی بدتر از آن، در سندی با عنوان «راه‌آهن رایش آلمان» با عنوان فرعی «قطارهای ویژه برای تعبید‌شدگان» جابجایی‌های انجام شده از تاریخ ۱۳ ژانویه تا ۲۸ فوریه ۱۹۴۳ فهرست شده است. جابجایی‌های مورد نظر از بین چندین محله یهودی‌نشین و اردوگاه به مقصد آشویتس و تربلینکا انجام شده است. تاریخ، کد ویژه قطار، زمان حرکت، مقصد و زمان ورود به مقصد در این سند قید شده است. این لیست شامل ۵ قطار است که از تاریخ ۹ الی ۱۳ فوریه ۱۹۴۳ از مقصد بیاویستوک (Bialystok) در لهستان به تربلینکا عزیمت کرده‌اند. طبق برنامه هر روز یک قطار راس ساعت ۹:۰۰ صبح از بیاویستوک حرکت کرده و ساعت ۱۲:۱۰ بعداز ظهر به تربلینکا می‌رسید. این قطار پس از تخلیه و نظافت حدود هشت ساعت بعد تربلینکا را ترک کرده و در ساعت ۱:۳۰ صبح به بیاویستوک باز می‌گشت. برای قطار ۹:۰۰ صبح روز بعد مجدداً از همین قطار استفاده می‌شد.[۷] در هیچ یک از اسناد، قطارهای بیاویستوک به تربلینکا همانند سایر اسناد دست اول به جابجایی یهودیان به سمت شرق این مقصد هیچ اشاره‌ای نشده است. در عوض، این قطارها در خلال این مدت – که پر می‌رفتند و خالی بر می‌گشتند – سفرهای مکرری فقط بین بیاویستوک و تربلینکا داشته‌اند. باید توجه داشت که اعزام تبعیدی‌ها از بیاویستوک به تربلینکا در واقع ارسال آنها به غرب است، نه به شرق. به عبارت دیگر، نازی‌ها یهودیان را به مقصدی خلاف جهت محل اسکان مجدد فرض شده برای آنها می‌فرستادند. بیاویستوک در مرز قلمرو اشغالی شوروی توسط آلمان قرار داشت. اگر منظور از این کار اسکان مجدد یا کار اجباری در شرق بود، اعزام مستقیم یهودیان بیاویستوک به شرق از همان نقطه بسیار آسان‌تر بود.بر خلاف آنچه انکارکنندگان هولوکاست اظهار می‌دارند، یهودیان بیاویستوک در جهت نادرست حرکت می‌کردند. مسیر این کاروان‌ها به سمت مرکز لهستان بود زیرا دسترسی به محل کشتار ایجاد شده توسط نازی‌ها در آنجا آسان بود.

سند دیگری از ۲۶ مارس ۱۹۴۳: در جدول زمانی راه‌آهن با عنوان «برنامه حرکت قطارهای شماره ۵۶۷» مشخصات یک «قطار ویژه» حامل ۲٬۰۰۰ «تبعیدی» یهودی قید شده بود. مقصد آن، مجدداً تربلینکا بود. برای یهودیان سوار شده در این قطارها مقصد دیگری در شرق وجود نداشت.[۸]

۱۲ آوریل ۱۹۴۳: پلیس نظامی آلمان گزارش مفصلی از کاروان ۲٬۴۰۰ یهودی از یوگسلاوی به بلزک تدوین کرده است. مکان‌ها و زمان‌های توقف قطار در این سفر با دقت تمام فهرست شده است. این گزارش چنین به پایان رسیده است: «در ۵ آوریل ۱۹۴۳ راس ساعت ۰۷:۰۰ به مقصد نهایی، تربلینکا (اردوگاه) رسیدیم.»[۹]

دیگر از این شفاف‌تر نمی‌شود: «مقصد نهایی، تربلینکا.»

شواهد اثبات:

همانطور که قبلاً عنوان شد، بسیاری از کاروان‌هایی که یهودیان مینسک (Minsk)، ویلنا (Vilna)، لووف، خروبیشوو (Hrubieszow)، استانیسلاوف (Stanislawow) و زاموشچ (Zamosc) (صرفاً به منظور نام بردن چند شهر) در آنها به سمت غرب سفر می‌کردند دارای مقاصد معینی در داخل قلمرو لهستان بودند. شهرهایی مانند مینسک، ویلنا، لووف، خروبیشوو، استانیسلاوف و زاموشچ در مرز مناطقی قرار داشتند که قبلا تحت حاکمیت اتحاد جماهیر شوروی بوده‌اند. وقتی نازی‌ها به سادگی می‌توانستند یهودیان این شهرها را چند مایل دورتر به سمت شرق بفرستند، بجای آن به منظور دسترسی به قلمرو سابق شوروی آنها را با قطار به سمت غرب و صدها مایل یا بیشتر به عقب و به درون قلب لهستان می‌فرستادند.

یورگن اشتروپ (Jürgen Stroop) ژنرال شوتزشتافل بود که قیام یهودیان ورشو را سرکوب (آوریل ۱۹۴۳) و مجموعه‌ای از گزارشات تفصیلی را روزانه به برلین می‌فرستاد. او در ۲۴ مه ‌۱۹۴۳ آخرین گزارش خود را ارسال و در آن از موفقیت خود در پاکسازی محله یهودیان ورشو سخن گفته است. وی ادعا کرده:«از مجموع ۵۶٬۰۶۵ یهودی بازداشت شده حدود ۷٬۰۰۰ نفر حین انتقال به T II کشته شده و تعداد کل یهودیان کشته شده به ۱۳٬۹۲۹ رسیده است. علاوه بر این عدد یعنی ۵۶٬۰۶۵، تخمین زده می‌شود ۵٬۰۰۰ تا ۶٬۰۰۰ یهودی نیز طی انفجار یا آتش‌سوری از بین رفته باشند.»[۱۰] اشتروپ با گفتن «یهودی‌ها…حین انتقال به T II کشته شدند» این سیگنال را می‌دهد که طی قیام مذکور تقریباً ۷٬۰۰۰ یهودی در تربلینکا کشته شدند، که با کد 'T II' مشخص شده است. واضح است یهودیانی که اشتروپ به تربلینکا فرستاده «قتل‌عام» شده‌اند؛ این افراد به مکانی دورتر در سمت شرق برده نشدند.

عدم وجود اسناد یا شاهد عینی از انتقال یهودیان به مکانی دورتر در سمت شرق:

عاملان آلمانی جنایت، بازماندگان یهودی و تماشاچیان محلی هیچیک شهادتی نداده‌اند که نشان دهد پس از اینکه یهودیان پای خود را در اردوگاه‌های عملیات راینهارد گذارده‌اند نازی‌ها آنها را به مکانی دورتر در مشرق فرستاده باشند. هیچ ردی از ۱٬۴۰۰٬۰۰۰ یهودی که گفته می‌شود به شوروی فرستاده شده‌اند هرگز پیدا نشده است. آیا به آنها پناهگاه داده شده است؟ چگونه غذای آنها تامین می‌شد؟ آیا برای آنها اردوگاه ساخته شده است؟ آیا به زور در محله‌های یهودی‌نشین اسکان داده شده یا در میان مردم محلی جای داده شدند؟ چرا چیزهایی که نازی‌ها از آنها دزدیده‌اند – مانند لباس، عینک و سایر متعلقات ضروری – را برای بقا و/یا کار نباید احتیاج داشته باشند؟ حتی یک سند یا یک شهروند روس وجود ندارد که در مورد اسکان مجدد حدود ۱٬۴۰۰٬۰۰۰ یهودی برهنه و بینوا – شامل بیش از یکصد هزار یهودی از کشورهای غرب و مرکز اروپا – حرفی زده باشد. یهودیان کشورهایی مانند فرانسه، هلند و آلمان از نظر تعداد یک جمعیت اقلیتی بزرگ (و قابل توجه) را تشکیل می‌دادند؛ بسیاری از آنها از جمعیت‌های اسلاو اروپای شرقی کاملاً متمایز بوده و از نظر زبانی و فرهنگی نیز تفاوت داشته‌اند. هیچ گزارشی درباره چنین موضوعی وجود ندارد.

در برابر این موضوع، نازی‌ها در پاییز سال ۱۹۳۸ چیزی حدود ۱۷٬۰۰۰ یهود لهستانی که در قلمرو رایش زندگی می‌کردند را اخراج کردند. این یهودیان اخراجی که حق شهروندی آنها توسط دولت لهستان نیز باطل شده بود در محدوده مرزهای لهستان در وضعیت بدون تابعیت زندگی می‌کردند. آنها به شهرهای مرزی لهستان در همان حوالی پناهنده شده یا با عجله اردوگاه‌های پناهندگی برپا کردند. هزاران نفر، از جمله خبرنگاران، مردم محلی لهستان، خود یهودیان لهستان، مقامات دولتی، سازمان‌های امدادی بین المللی، نیروهای پلیس و غیره شاهد مهاجرت اجباری و اسکان اجباری یهودیان لهستان از آلمان بوده‌اند. اگر چه مطمئناً جنگ باعث کمرنگ شدن ارتباطات می‌شود، اما با این وجود اصلاً امکان ندارد از جابجایی بیش از یک میلیون یهودی، آنطور که انکارکنندگان هولوکاست ادعا می‌کنند، هیچ سند محکم، گزارش خبری قابل تأیید و هیچ شاهد عینی (از بین افراد محلی یا خود یهودیان) وجود نداشته باشد.

نتیجه‌گیری:

اظهارات انکار کنندگان – مبنی بر اینکه تربلینکا، بلزک و سوبیبور اردوگاه ترانزیت بوده‌اند و نازی‌ها یهودیان را به سمت اردوگاه‌های کار اجباری در داخل شوروی اعزام می‌کردند – نادرست است. کاغذبازی‌های اداری خود نازی‌ها نشان می‌دهد این اردوگاه‌ها از نظر آنها یک «مقصد نهایی» برای یهودیان اعزامی بوده است. این اندیشه که نازی‌ها یک میلیون یهودی را از محل اسکان خود ترک داده و در شوروی اسکان داده‌اند یک داستان به غایت تخیلی است.

یادداشت‌ها

[۱] مارک وبر و اندرو آلن، «عکس‌های هوایی زمان جنگ ساختار تربلینکا، تردیدهای جدید درباره ادعاهای "اردوگاه مرگ"» در http://www.ihr.org/jhr/v12/v12p133_Allen.html.

[۲] رائول هیلبرگ، قتل‌عام یهودیان اروپا، جلد دو، (هولمز و می‌یر، ۱۹۸۵)، صفحات ۴۱۱-۴۱۶.

[۳] یتزاک آراد، بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)،‌ صفحه ۱۴۵.

[۴] رائول هیلبرگ، قتل‌عام یهودیان اروپا، جلد دو، (هولمز و می‌یر، ۱۹۸۵)، صفحه ۴۱۶.

[۵] یتزاک آراد، بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)،‌ صفحه ۵۱.

[۶] یتزاک آراد، بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)،‌ صفحه ۵۲.

[۷] رائول هیلبرگ،‌ ویراستار. اسناد ویرانی: آلمان و یهودیت ۱۹۳۳-۱۹۴۵ (کوادرانگل بوکز، ۱۹۷۱)، صفحات ۱۰۶-۱۱۱.

[۸] استفن پوتیوندی، «Ziel Treblinka/'تربلینکا مقصد نهایی'» در https://ia600300.us.archive.org/12/items/ZielTreblinkafinalDestinationTreblinka/MicrosoftWord-Document1.pdf. جان سی.زیمرمن،‌ انکار هولوکاست: جمعیت‌شناسی، شهادت‌ها و ایدئولوژی‌ها (انتشارات دانشگاهی آمریکا،‌ ۲۰۰۰)، صفحه ۱۹ به استناد یانوش گومکوفسکی، لهستان تحت اشغال نازی‌ها (ورشو، ۱۹۶۱)، صفحات ۶۴، ۶۵.

[۹] یتزاک آراد، بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)،‌ صفحه ۱۴۵.

[۱۰] سیبل میلتون، مترجم. گزارش اشتروپ: یک چهارم یهودیان ورشو دیگر وجود ندارند! در http://phdn.org/archives/holocaust-history.org/short-essays/index.html