این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
چه شواهدی در دست داریم مبنی بر اینکه خرابی کوره‌ها جسدسوزی، تأثیر چندانی در کاهش سوزاندن تقریباً ۹۰۰,۰۰۰ یهودی نداشته است؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
کوره‌های جسدسوزی در آشویتس- بیرکناو اغلب از کار می‌افتادند به طوری که تعداد جسدهایی که سوزانده می‌شد به نحو قابل توجهی کاهش می‌یافت.
برای مثال، کارلو ماتوگنو (Carlo Mattogno)، انکار کننده ایتالیایی هولوکاست، تأکید دارد که سوزاندن ۶۷۵,۰۰۰ جسد «حداقل به چهار دفعه جایگزینی کامل دیوارهای ضدحریق همه محفظه‌ها نیاز داشت.» این کار به ۲۵۶ تن مصالح دیوار ضد حریق و ۷,۲۰۰ ساعت کار نیاز داشت. در مدارک ساختمان آشویتس هیچ نشانی دال بر تأیید این مسئله وجود ندارد که مدیریت اردوگاه چنین پروژه‌های گسترده‌ای انجام داده باشد. بنابراین، ماتوگنو نتیجه می‌گیرد که «سوزاندن ۶۷۵,۰۰۰ جسد به لحاظ فن آوری غیر ممکن است و در نتیجه هیچ کشتار دسته‌جمعی در آشویتس- بیرکناو اتفاق نیفتاده است.» [۱]
واقعیت این است که:
کوره‌های جسدسوزی در آشویتس- بیرکناو به طور مداوم فعال بودند که باعث خرابی‌هایی می‌شد که به تعمیر نیاز داشتند. این تعمیرات به راحتی انجام می‌شدند و وقفه قابل توجه در روند کشتار جمعی ایجاد نمی‌کرد. همچنین وقتی که تعداد اجساد از ظرفیت کوره‌ها بیشتر می‌شد، از گودال‌های شعله‌ور فضای باز استفاده می‌کردند.
سند منبع – دست اول در مورد تعمیر و نگهداری کوره:
در ۲۸ ژوئن ۱۹۴۳، کارل بیشوف، رئیس اداره ساختمان مرکزی در آشویتس- بیرکناو، به هانس کاملر (Hans Kammler)، یکی از مهندسین بلندمرتبه نازی، نامه‌ای نوشت. وی در این نامه بیان می‌کند که کوره‌ها در آشویتس- بیرکناو باید به طور ایده‌آل و پیوسته کار کنند. در واقع، خرابی‌ها رخ داده‌اند.
استفاده بیش از اندازه و نامناسب باعث ترک‌خوردگی یا شکستن آجرها در عایق‌های کوره و دودکش‌ها می‌شد. این خسارت‌ها به تعمیر و نگهداری یا مرمت نیاز داشتند. با این حال، بیشتر تعمیرات به سرعت انجام می‌شدند. فیلیپ مولر (Filip Müller)، عضو یگان‌های ویژه (Sonderkommandos) که به کوره‌ها سوخت می‌رساند، به خاطر می‌آورد که برای لکه‌گیری ترک‌ها از خمیر خاک نسوز مخصوص استفاده می‌کردند.[۲]
شهادت فرد مرتکب در مورد سایر اسباب جسدسوزی:
وقتی تعداد اجسادی که قرار بود سوزانده شوند از ظرفیت کوره‌ها بیشتر می‌شد، گودال‌های شعله‌ور فضای باز استفاده می‌شدند. پری براد (Pery Broad)، عضو گشتاپو (Gestapo) در آشویتس-بیرکناو، به خاطر می‌آورد که: «چهار مرده‌سوز‌خانه به شدت منفجر شدند. کوره‌ها به خاطر استفاده بیش از اندازه به تعمیر مداوم نیاز داشتند…. کاری نمی‌شد کرد ـ برای از بین بردن هزاران جسد در تل‌های بزرگ پشت مرده‌سوز‌خانه‌های می‌بایست دوباره از هیزم‌های سوزاندن اجساد استفاده می‌کردند…وقفه‌ای در کار نبود.»[۳]
از طرف Chmee2 یا Mikee (نوشته شخصی) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)، CC-BY-SA-3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)]، در ویکی‌انبار
بنابراین وقتی تعداد اجساد بیش از ظرفیت کوره‌ها می‌بود – مانند مورد رخ داده در اواسط سال ۱۹۴۴ که در هر روز ۸,۰۰۰ تا ۱۰,۰۰۰ یهودی مجارستانی کشته می‌شدند – نازی‌ها برای جسدسوزی دسته‌جمعی به گودال‌های شعله‌ور فضای باز متوسل می‌شدند و حتی هزاران جسد در یک زمان سوزانده می‌شدند.
نتیجه‌گیری:
کوره‌های جسدسوزی در آشویتس- بیرکناو (هر چند نه به اندازه ادعاهای ماتوگنو) قطعاً به تعمیر و نگهداری نیاز داشتند. به علاوه، روش‌های دیگر از بین بردن اجساد مانند گودال‌های شعله‌ور فضای باز هم وجود داشت. این گودال‌ها می‌توانستند هزاران جسد را در یک زمان بسوزانند. شهادت شاهد عینی کشتار پیوسته دسته‌جمعی در آشویتس- بیرکناو را تأیید می‌کند.
یادداشت‌ها
[۱] کارلو ماتوگنو، آشویتس: پایان یک افسانه: نقدی از جی.سی پرساک (موسسه بازنگری تاریخی، ۱۹۴۴)، صفحه ۳۰.
[۲] فیلیپ مولر، شاهد عینی آشویتس: سه سال در اتاق‌های گاز (ایوان آر.دی، ۱۹۷۹)، صفحه ۱۲۴ و جان سی.زیمرمن (John C. Zimmerman)، «امحای اجساد در آشویتس: پایان انکار هولوکاست» در http://www.phdn.org/archives/holocaust-history.org/auschwitz/body-disposal/.
[۳] بازدید شوتزشتافل از اردوگاه مرکزی آشویتس (موزه دولتی اردوگاه آشویتس- بیرکناو، ۱۹۹۵)، صفحه ۱۳۷.