• Search

    اتاق‌های گاز آشویتس-بیرکناو: پناهگاه‌های بمباران هوایی

    این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe

    چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز در آشویتس-بیرکناو پناهگاه‌های بمباران هوایی نگهبانان آلمانی نبوده‌اند؟

    انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:

    مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز در آشویتس-بیرکناو در واقع پناهگاه‌های بمباران هوایی بودند. آنها مجهز به درب‌های عایق گاز بودند تا از افراد داخل، در برابر گاز سمی محافظت کنند.

    چندین انکارکننده هولوکاست این ادعاها را با تأکید ترویج داده‌اند. در سال ۱۹۹۷، آرتور باتز (Arthur Butz)، پرفسور مهندسی برق در دانشگاه نورث وسترن و یک انکارکننده هولوکاست، ادعا کرد که مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز ۲ و ۳ در بیرکناو «برای تبدیل شدن به پناهگاه بمباران هوایی ایده‌آل بودند…انتخاب بهتری در آشویتس وجود نداشت».[۱] ساموئل کرول ( Samuel Crowell) (اسم مستعار) تأکید می‌کند که آلمانی‌ها در مورد جنگ شیمیایی بسیار نگران بودند و این ترس در طراحی پناهگاه‌های بمباران هوایی آنها که «باید از بمب و گاز سمی ایمن می‌بودند» منعکس شده است. کرول دریچه‌های عایق گاز، درب‌های عایق گاز با سوراخ چشمی و ردیاب‌های گاز را نادیده می‌گیرد و ادعا می‌کند «آنها اهمیت 'کیفری' ندارند و "بی‌خطر" هستند».[۲]

    برای توضیح اینکه چرا مقامات آشویتس-بیرکناو چنین درب‌های عایق گاز و ردیاب‌های گاز «بی‌خطری» (اواخر ۱۹۴۲ تا اوایل ۱۹۴۳) سفارش داده‌اند، دیوید ایروینگ که دادگاه عالی لندن او را انکارکننده هولوکاست، نژادپرست و یهودی‌ستیز اعلام کرده است، در محاکمه بیانیه افترا در سال ۲۰۰۰ در لندن اعلام کرد که: «تعداد زیادی فایل مربوط به طرح‌ پناهگاه‌های بمباران هوایی، تخمین‌ها و توضیحات ساخت پناه‌گاهای بمباران و غیره وجود دارد. اگر درست به یاد داشته باشم این مسئله از اوت ۱۹۴۲ مورد بحث و بررسی بوده است».[۳].

    واقعیت این است که:

    نازی‌ها در برخی ماه‌های سال ۱۹۴۲ از مرده‌سوزخانه/اتاق گاز ۱ در اردوگاه اصلی (آشویتس یک) به عنوان اتاق گاز استفاده می‌کردند. در نوامبر ۱۹۴۴، این تنها اتاق گازی بود که نازی‌ها به پناهگاه بمباران هوایی تبدیل کردند. شواهدی که نشان دهد مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز در اردوگاه بیرکناو به عنوان پناهگاهای بمباران هوایی استفاده می‌شدند، وجود ندارد؛ آنها بسیار دور بودند و برای این منظور کاملاً نامناسب بودند. در عوض، مدیریت اردوگاه پناهگاه‌های کوچک‌تری در اطراف بیرکناو مستقر کردند. موضوع درب‌های عایق گاز یک مسئله منحرف کننده است زیرا نازی‌ها این درب‌ها را ۲۲ ماه قبل از اینکه موضوع پناهگاه مطرح شود، سفارش داده بودند.

    سابقه بمباران هوایی متفقین در منطقه آشویتس-بیرکناو:

    بمباران هوایی متفقین در منطقه آشویتس-بیرکناو در اواخر جنگ صورت گرفت. در اوت ۱۹۴۴، هواپیماهای متفقین بر فراز آسمان آشویتس-بیرکناو پرواز کردند. در ۲۰ اوت، ۱۳ سپتامبر، ۱۸ دسامبر و ۲۶ دسامبر ۱۹۴۴، متفقین بمباران هوایی به مناطق مجاور کارخانه پلاستیک مصنوعی Buna و مجتمع‌های صنعتی I.G. Farben را تدارک دیدند. این کارخانجات بزرگ زیرمجموعه اردوگاه آشویتس-بیرکناو بودند که آنها از آنجا افراد را به بیگاری می‌گرفتند.

    متفقین در سر راه خود به Buna و I.G. Farben و هنگام پرواز بر فراز اردوگاه اصلی و بیرکناو عکس‌های شناسایی گرفتند. در حمله ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۴ خطا در هدف‌گیری باعث شد تا بمب‌ها بر روی منطقه اردوگاه آشویتس-بیرکناو افتاده و ۱۵ عضو شوتزشتافل و ۴۰ زندانی در اردوگاه اصلی و همچنین ۳۰ کارگر غیرنظامی در بیرکناو کشته شوند.

    سابقه پناهگاه‌های بمباران هوایی در آشویتس-بیرکناو:

    تنها در اواخر ۱۹۴۳ (اداره ساخت‌وساز اصلی) Central Construction Office در آشویتس-بیرکناو، به دستور برلین، شروع به ساخت پناهگاه در اردوگاه اصلی و بیرکناو کرد. آنها در بیرکناو تصمیم به ساخت پناهگاه یک- و دو-نفره گرفتند. این پناهگاه‌هادر فواصل منظم حول محیط اردوگاه قرار گرفتند. این پناهگاه‌های انفرادی جداگانه یک مزیت داشتند: آنها نزدیک و به سمت حیاط زندان باز بودند به طوری که نگهبانان شوتزشتافل می‌توانستند به پوشش دادن محیط به هنگام استفاده از آن ادامه دهند.[۴]

    در «آشویتس یک» (اردوگاه اصلی)، مرده‌سوزخانه/اتاق گاز ۱ انتخاب مسلمی برای پناهگاه بمباران هوایی بود زیرا که نگهبانان شوتزشتافل می‌توانستند در صورت وقوع حمله در آنجا پناه بگیرند. حفره‌های سقف، که از طریق آن زیکلون-بی وارد می‌شد، مسدود شدند. طرح پناهگاه بمباران هوایی به تاریخ سپتامبر ۱۹۴۴ بود و نشان می‌دهد که آنها در اتاق گاز دیوارهای اضافی ساختند. دلیل این کار دادن تکیه‌گاه بهتر برای سقف بتنی و به حداقل رساندن خسارت اصابت بمب بود. این مکان از قبل درب عایق گاز و یک درب اضافی به عنوان درب خروجی داشت. به ساخت‌وساز بیشتر نیازی نبود. [۵]

    سرانجام، هرچند که مرده‌سوزخانه/اتاق گاز ۱ در اردوگاه اصلی به طور کامل مناسب استفاده به عنوان پناهگاه بمباران هوایی بود اما چهار ساختمان مرده‌سوزخانه/اتاق گاز در بیرکناو بسیار دور بودند و هنگام بمباران هوایی به کار نمی‌آمدند. برخی افراد شوتزشتافل می‌بایست بیش از یک مایل را می‌دویدند تا آنجا پناه بگیرند. نگهبانان هم باید پست خود را ترک می‌کردند.[۶] به این دلیل است که نازی‌ها ۱۷۶ واحد بتنی را به واحدهای جداگانه پراکنده حول این محیط تبدیل کردند.[۷]

    چرا انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند مقامات آشویتس-بیرکناو در اوایل ۱۹۴۲ قصد ساخت پناهگاه‌های بمباران هوایی را داشتند؟

    برای انکارکنندگان هولوکاست مهم است که بتوانند ادعا کنند که پناهگاه‌های بمباران هوایی در اواخر ۱۹۴۲ و اوایل ۱۹۴۳ در بیرکناو ساخته شدند. برای داشتن این ادعا، شواهد قانع‌کننده کشتار جمعی، مانند درب‌های عایق گاز، دریچه‌ها و ردیاب گاز را می‌توان به استفاده پاک از پناهگاه‌های بمباران هوایی نسبت داد. لیست جزئی این موارد در ادامه ارائه می‌شود:

    • در ۱ ژانویه ۱۹۴۳، سه درب عایق گاز برای اتاق گاز/جسدسوزی ۲ سفارش داده شد. [۱۲]
    • در ۲۶ فوریه ۱۹۴۳، ده ردیاب گاز با تلگراف از شرکت Topf & Son سفارش داده شد. [۱۳]ردیاب‌های گاز برای تعیین زمان ایمن بودن ورود به اتاق گاز و بیرون بردن اجساد لازم بود.
    • در ۱ ژانویه ۱۹۴۳، سه درب عایق گاز برای اتاق گاز/جسدسوزی ۳ سفارش داده شد. [۱۴]

    نازی‌ها همه این موارد را در اوایل سال ۱۹۴۳ برای اتاق‌های گاز سفارش دادند. مقامات آشویتس-بیرکناو تازه در اکتبر/نوامبر ۱۹۴۴، یعنی ۲۲ ماه بعد، شروع به ساخت پناهگاه بمباران هوایی کردند. به طور مشابه، پناهنگاه‌های کوچک یک نفره برای بمباران هوایی که در سال ۱۹۴۳ در اطراف بیرکناو به صورت پراکنده وجود داشتند به هیچ کدام از قابلیت‌های عایق بودن در برابر گاز نیاز نداشتند.

    چه اسناد دست اولی وجود پناهگاه‌های بمباران هوایی در آشویتس-بیرکناو را نشان می‌دهند:

    ایروینگ ادعا می‌کند که فایل‌های دفتر ساخت‌وساز مرکزی در آشویتس-بیرکناو نشان داد که آلمانی‌ها به اتخاذ اقدامات احتیاطی علیه بمباران هوایی در اوایل ۱۹۴۲ و بعد از آن توجه داشتند. ایروینگ می‌گوید که آنها «شروع به بررسی ساخت‌وساز در اردوگاه پناهگاه‌ها، کانال‌های منشعب و دیگر اقدامات احتیاطی مقابله با بمباران هوایی (Air Raid Precaution) یا ARP کردند».[۸] او تأکید می‌کند که شاید مقامات آشویتس-بیرکناو «نگران» احتمال بمباران هوایی آینده در ۱۹۴۲ بودند.

    اما، مدارک خود نازی‌ها نشان می‌دهد که آنها تا اکتبر ۱۹۴۳ ساخت پناهگاه‌های بمباران هوایی را جدی نگرفتند. آنها به واقع در اکتبر/نوامبر ۱۹۴۴ و بعد از بمباران هوایی ۱۳ سپتامبر ساخت پناهگاه را شروع کردند. از نظر روبرت یان ون‌پلت که شواهد اسنادی نازی برای محاکمه بیانیه افترا ۲۰۰۰، Irving-Lipstadt/Penguin در لندن را بازبینی کرد «در هیچ یک از این اسناد…هیچ مرده‌سوز یا مرده‌شور، یا طرحی برای تبدیل غسالخانه هر مرده‌سوز‌خانه به پناهگاه بمباران هوایی ذکر نشده است….به علاوه، هیچ یک از این اسناد هیچ نیتی برای ساخت‌وساز یا ساخت‌وساز انجام شده یک پناهگاه بمباران هوایی در هیچ یک از اردوگاه‌های آشویتس قبل از نوامبر ۱۹۴۳ را ذکر نکرده است».[۹] اولین ذکر فعالیت مربوط به ساخت پناهگاه بمباران هوایی یک یادداشت جلسه برگزار شده در ۹ نوامبر ۱۹۴۳ است که بحث اصلی آن در مورد تدارکاتی است که باید فراهم شود. یک یادداشت آن جلسه نشان داد که فقط ساخت‌وساز یک کانال انشعاب، برای یک اتاق عمل بیمارستان، تازه شروع شده است.[۱۰]وان پلت (Van Pelt) نتیجه می‌گیرد که: «تنها موضوع مورد توجه در آشویتس قبل از نوامبر ۱۹۴۳ این بود که اردوگاه بتواند تابع قوانین خاموشی و ایجاد اقدامات احتیاطی شامل نصب و نگهداری اطفاء حریق در ساختمان‌های متعدد و ایجاد استخر حریق برای ذخیره آب در صورت حمله با بمب‌های آتش‌زا باشد».[۱۱] بنابراین، گفته ایروینگ مبنی بر اینکه ضرورت‌شناسی در مورد بمباران هوایی متفقین از سال ۱۹۴۲ به بعد وجود داشته، بر پایه شواهد پشتیبانی نمی‌شود.

    Aerial view of Auschwitz-Birkenau. By Ryszard Domasik (Photo by Ryszard Domasik.) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html) or CC-BY-SA-3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)], via Wikimedia Commons.
    نمای هوایی آشویتس. عکس از ریسزارد دوماسیک. [GFDL or CC-BY-SA-3.0]،در ویکی‌انبار.

    چرا درب‌ها در مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز در آشویتس-بیرکناو به بیرون باز می‌شدند.

    در ابتدا وقتی نازی‌ها مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز ۲ و ۳ را طراحی کردند، درب‌ها به سمت اتاق‌های مرده‌شوری چرخیده و باز می‌شدند. طبق آنچه که نقشه‌های فنی موجود نشان می‌دهند، وقتی آنها اتاق‌ها را، از مرده‌شورخانه به اتاق‌های گاز تغییر دادند، درب‌ها دوباره طراحی شدند تا به بیرون باز شوند. [۱۵] درب‌ها به این روش طراحی شدند، زیرا که در غیر این صورت یگان‌های ویژه (سوندرکاماندوها) نمی‌توانستند درب‌ها را باز کنند و اجساد قربانیان خود را خارج کنند. قربانیانی که نزدیک درب می‌مردند مانع باز شدن درب می‌شدند. در عوض، درب‌های پناهگاه بمباران هوایی طوری طراحی شده که به داخل اتاق چرخیده و باز شوند. این امر به این خاطر است که اگر آوار بیرون درب روی هم جمع شود، افراد داخل اتاق گرفتار نشوند.

    فقط مرده‌سوزخانه/اتاق گاز ۱ در اردوگاه اصلی که برای مدت کوتاهی بین اواخر ۱۹۴۱ و اواخر ۱۹۴۲به عنوان اتاق گاز استفاده می‌شد، تغییر داده شد تا به پناهگاه بمباران هوایی تبدیل شود (نوامبر ۱۹۴۴). شواهد اثبات می‌کند مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز ۲ و ۳ در بیرکناو هیچ‌گاه پناهگاه بمباران هوایی نبوده‌اند. درب‌ها برای باز شدن به سمت بیرون، نه داخل، طراحی شدند که اگر قرار بود پناهگاه هوایی باشد به داخل طراحی می‌شدند. درب‌های عایق گاز و ردیاب‌های گاز در اوایل ۱۹۴۳ برای مرده‌سوزخانه‌ها/اتاق‌های گاز ۲ و ۳ سفارش داده شدند. تازه در اکتبر/نوامبر۱۹۴۴ – تقریباً ۲۲ ماه بعد از این سفارش- مقامات آشویتس-بیرکناو به طور جدی شروع به ساخت پناهگاه بمباران هوایی آشویتس-بیرکناو کردند. شواهد، ادعاهای انکارکنندگان هولوکاست را مبنی بر اینکه ساختمان‌های اتاق گاز پناهگاه بمباران هوایی بوده‌اند، تأیید نمی‌کند. روبرت یان ون‌پلت این امر را اینگونه جمع‌بندی می‌کند:«ذره‌ای شواهد مبنی بر تأیید این ادعای کرول که این فضاها به عنوان پناهگاه بمباران هوایی طراحی شده باشند، چه برسد به اینکه استفاده شده باشند، وجود ندارد».[۱۶]

    یادداشت‌ها

    [۱] آرتور باتز، «Vergasungskeller» در http://codoh.com/library/document/1026.

    [۲] ساموئل کرول، «پناهگاه‌های بمباران هوایی زمان جنگ در آلمان: ابطال ادعای وجود بقایای جنایات جنگی در پرساک» در www.ihr.org/jhr/v18/v18n4p-7_Crowell.html.‏

    [۳] دست‌نوشته، روز هشتم، ۱۱ ژانویه ۲۰۰۰، صفحه ۱۰۱ در https://www.hdot.org.‏

    [۴] یک تصویر از این پناهگاه‌های کوچک را می‌توانید در http://nizkor.org/ftp.cgi/camps/auschwitz/images/1998/Keren/air-shelter.jpg ببینید.

    [۵] روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۱۶، نقشه طبقات مورخ سپتامبر ۱۹۴۴ را ببینید.

    [۶]روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۱۴.

    [۷]روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۱۹.

    [۸]دست‌نوشته، روز سی و دوم، ۱۵ مارس ۲۰۰۰، صفحه ۱۷۸ در https://www.hdot.org. نوشته دیوید ایروینگ با عنوان «اسناد جدید درباره پناهگاه‌های بمباران هوایی در اردوگاه آشویتس» در www.fpp.co.uk/Auschwitz/docs/LSKeller/MoscowDocs.html (اسناد در آلمان). ترجمه انگلیسی اسناد را در «اسنادی از بایگانی‌های مسکو درباره ساخت پناهگاه‌های بمباران هوایی در آشویتس-بیرکناو در سال‌های ۱۹۴۳-۴۴ را در http://codoh.com/library/document/908 ببینید.

    [۹] روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحات ۳۲۶، ۳۲۷.

    [۱۰]روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۲۸.

    [۱۱]روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۲۸.

    [۱۲]روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحات ۳۱۴، ۴۰۱.

    [۱۳]روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحات ۳۱۱، ۴۰۱.

    [۱۴] روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحات ۳۱۴، ۳۱۵.

    [۱۵] روبرت یان ون‌پلت، پرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۷۷.

    [۱۶]روبرت یان ون‌پلتپرونده آشویتس: شواهدی از محاکمه ایروینگ (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۲۰۰۲)، صفحه ۳۱۷.