این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
آیا ناحیه مرگ در اردوگاه سوبیبور به اندازه کافی وسعت داشته تا گورهای دسته‌جمعی در آن جا شوند؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
اندازه ناحیه مرگ سوبیبور کوچک‌تر از آن است که تعداد اعلام شده قربانیان در آن جا شوند.
بویژه انکارکنندگان هولوکاست ادعا می‌کنند امکان نداشته آلمانی‌ها توانسته باشند «تقریباً معادل تماشاچیان استادیوم بازی رُز بول (Rose Bowl)» (حدود ۸۰,۰۰۰ نفر) را در اردوگاه مرگ سوبیبور دفن کرد. آنها می‌گویند گورهای دسته‌جمعی صرفاً اندکی بزرگتر از «یک لانه مرغ» بوده است.[۱]
واقعیت این است که:
تحقیقات پزشکی قانونی و باستان‌شناسی نوین در سوبیبور نشان می‌دهد حداقل ۷ گور دسته‌جمعی در این اردوگاه وجود داشته است. اندازه و حجم این گورها بیش از مقدار لازم برای تعداد قربانیان مزبور بوده است.
فرضیات نادرست:
یکی از انکارکنندگان هولوکاست به نام دنایرباد (Denierbud) تلاش می‌کند اندازه و حجم گورهای دسته‌جمعی در سوبیبور را محاسبه نماید. اعداد او مبتنی بر همان فرضیات نادرستی است که برای اردوگاه‌های مرگ بلزک و تربلینکا استفاده کرده است.
اولاً، دنایرباد متوسط اندازه قربانیان را اشتباه برداشت می‌کند. ثانیاً، وی فرض می‌کند اجساد چگونه در گورها ریخته شده‌اند. روشی که دنایرباد فرآیند دفن توسط نازی‌ها را توصیف می‌کند در واقع باعث هدر رفتن فضای موجود در گورهای دسته‌جمعی می‌شود. نهایتاً، وی برای اثبات کمبود فضا در سوبیبور به نقشه‌ای اشاره می‌کند که مقیاس درستی ندارد.
مدارک مربوط به ناحیه مرگ و گورهای دسته‌جمعی در سوبیبور:
کورت بولندر (Kurt Bolender) یکی از پرسنل گارد شوتزشتافل در سوبیبور بوده و چنین به خاطر می‌آورد: «گروه کارگران یهودی اجساد را درون گاری‌های مستطیلی شکل می‌ریختند و آنها را تا گورهای دسته‌جمعی هل می‌دادند. یک گور دسته‌جمعی حدوداً ۶۰ متر طول، ۲۰ متر عرض و ۶ الی ۷ متر عمق [حدود ۱۹۷ فوت طول، ۶۶ فوت عرض، ۲۳ تا ۲۹ فوت عمق] داشت. دیواره‌های جانبی مانند خاکریز شیب‌دار بود تا از خطر افتادن پرهیز شود.» بولندر طی یک بازجویی دیگر از یک گودال دیگر سخن گفته است: «. . . ما حتی قبل از اینکه گودال دوم کامل شود جسدها را درون آن می‌ریختیم. روی گودال اول یک لایه شن ریخته شده بود. پس از اینکه این گودال کاملاً پر شد مجبور بودیم اجساد را جایی دیگر بیاندازیم، ولو اینکه هنوز کار گودال جدید به اتمام نرسیده بود.»[۲]
خاطرات بولندر با حفاری‌های اولیه در سوبیبور مطابقت دارد. در سال ۲۰۰۱ آندری کولا یک کاوش علمی انجام داده و هفت گور دسته‌جمعی یافت که بزرگترین آنها ۶۴ متر طول در ۲۳ متر عرض در ۴.۵ متر عمق [۲۱۰ در ۷۵ در ۱۵ فوت] داشت. سایر گورها به اندازه ۱۸ در ۲۳ در ۴.۵ متر [۶۰ در ۷۵ در ۱۵ فوت] بودند.[۳]
دانشگاه بن گوریون (Ben-Gurion) نیز در سال‌های ۲۰۰۱، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ مطالعات باستان‌شناسی جامعی انجام داده است. محققین وجود حداقل هفت گور دسته‌جمعی را تأیید کرده‌اند. این گورها دارای ابعاد مختلف بوده و معلوم شد «مملو از خاکستر و مواد سوخته و اشیاء عتیقه می‌باشد».[۴]
در حقیقت، حتی امروزه نیز محدوده اطراف گورهای دسته‌جمعی دارای آثار متمایزی از علف‌های سبز تیره‌تر است که نشان‌دهنده ترکیب متفاوت خاک نسبت به محدوده اطراف است. به لطف وجود علف‌های تیره تر موقعیت هفت گور دسته‌جمعی از آسمان بهتر قابل رویت است. پس از اینکه آیزاک گیله‌ید (Isaac Gilead)، یورام هایمی (Yoram Haimi) و ووچیخ مازورک (Wojciech Mazurek) تحقیقات خود را درباره مکان سوبیبور انجام دادند عکس‌های هوایی اردوگاه را در گزارش خود ارائه نمودند. این عکس‌ها علف‌های تیره را به نحو بهتری نشان می‌دهد که نشان‌دهنده گورهای دسته‌جمعی است.[۵]
نتیجه‌گیری:
ادعای دنایرباد مبنی بر اینکه تنها گور دسته‌جمعی در اردوگاه مرگ سوبیبور کمی بزرگتر از یک «لانه مرغ» بوده غلط است. وی از همان فرضیات غلطی بهره می‌گیرد که برای محاسبه گورهای دسته‌جمعی در بلزک و تربلینکا از آنها استفاده کرده است. از این رو، به آمار و ارقام نادرستی دست پیدا کرده و سپس این محاسبات غلط را به یک نقشه بدون مقیاس تعمیم می‌دهد. در سوبیبور حداقل هفت گور دسته‌جمعی وجود داشته است؛ فضای بسیار زیادی هم برای گورها و هم برای گریل‌های جسدسوزی وجود داشته است.
توسط کاربر: مرلین (Merlin) (اثر شخصی) [GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)، CC-BY-SA-3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/) یا CC BY-SA 2.5-2.0-1.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5-2.0-1.0)]، در در ویکی‌انبار
یادداشت‌ها
[۱] فیلم «یکسوم هولوکاست» در حدود دقیقه ۱:۴۸ را در http://www.youtube.com/watch?v=taIaG8b2u8I تماشا کنید.
[۲] 'Vernehmungsniederschrift (شرح مصاحبه) کورت بولندر در ۵ ژوئن ۱۹۶۱. ZStL، جلد هفتم، ۲۵۲/۵۹، دسته دوم'، صفحه ۱۹۴ و 'بازجویی کورت بولندر مورخ ۱۸ دسامبر ۱۹۶۳'. Staatsanwaltschaft Dortmund، دسته ۳۵، صفحه ۱۱۶ مطابق با استناد کارلو ماتوگنو، توماس کوس و یورگن گراف در «اردوگاه‌های نسل‌کشی» «عملیات راینهارد»، بخش دو، صفحه ۱۲۸۶.
[۳] باستان‌شناسان گورهای دسته‌جمعی اردوگاه مرگ نازی سوبیبور را پیدا کردند»، هاآرتص (نسخه انگلیسی)، ۲۴ نوامبر ۲۰۰۱ در http://www.fpp.co.uk/Auschwitz/Sobibor/graves_found.html؛ گورهای دسته‌جمعی مهر تأییدی بر هولوکاست سوبیبور»، The Scotsman، ۲۶ نوامبر ۲۰۰۱ در http://www.fpp.co.uk/Auschwitz/Sobibor/Scotsman.html.
[۴] آیزاک گیله‌ید، یورام هایمی و ووچیخ مازورک، «حفاری مراکز نسل‌کشی نازی‌ها» در www.presentpasts.info/article/view/pp.12/2.
[۵] آیزاک گیله‌ید، یورام هایمی و وویچخ مازورک، «حفاری مراکز نسل‌کشی نازی‌ها» در www.presentpasts.info/article/view/pp.12/2. تصاویر علامت‌گذاری و شماره‌گذاری شده دقیق این مناطق را می توانید در کتاب جاناتان هریسون، روبرت مولن‌کمپ، جیسون مایرز، سرگی رومانف و نیکلاس تری بنام بلزک، سوبیبور، تربلینکا: انکار هولوکاست و عملیات راینهارد ببینید. نگاهی انتقادی به ادعاهای دروغین ماتوگنو، گراف و کوس، صفحه ۳۹۳ در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust.html. جهت مشاهده نسخه PDF، یکی از گزینه‌های Google Docs، Rapidshare یا Archive.org را انتخاب کنید.