Bu yayın şu dillerde de okunabilir: English Français Español العربية فارسی Русский
Reinhard Operasyonu ölüm kamplarındaki ızgaralarda standart tren rayları kullanıldığını nereden biliyoruz? Bu rayların ceset yakma ızgarası olarak etkili olduğunu nereden biliyoruz?
Holokost inkârcılarının iddiası:
Holokost inkârcıları, Nazilerin, kurbanlarının cesetlerini yakmak için kullandıkları malzemelerden kuşku duyma eğilimindedir; özellikle de, "Denierbud" olarak tanınan Holokost inkârcısı ve YouTuber'ın yaptığı "deneyden" sonra. Denierbud, sözde deneyinde, ceset yakma ateşinin ızgara olarak kullanılan tren raylarını eriteceğini güya göstermiştir. Denierbud, plajdaki ateşte bir kuzu bacağını yaktıktan sonra, metal ızgarasının sıcaktan nasıl yamulduğunu belirtmiştir. Bu nedenle, Reinhard Operasyonu ölüm kamplarındaki ceset yakma ızgaralarının gerçek olamayacağı sonucuna varmaktadır. Naziler "yüksek sıcaklık koşullarında ağırlığa dayanabilecek şekilde özel olarak imal edilmiş alaşımlı kirişler kullanmalıymış."[1]
Gerçekler şunlardır:
Standart tren rayları ile Denierbud'un deneyde kullandığı metalin dayanıklılığı arasında gerçekçi bir karşılaştırma yapılamaz. Denierbud plaj ateşinde yaptığı deneyde standart tren rayı yerine, hafif paslanmaz çelik ızgara kullanmıştır. Heinrich Matthes, Karl Streibel, Franz Stangl gibi Nazi faillerin ve Thomas Blatt, Samuel Willenberg gibi sağ kurtulan Yahudilerin görgü tanığı ifadeleri, ceset yakma ızgaralarında standart tren rayları kullanıldığını ortaya koymaktadır. Önemli bir sorun raporlanmadığı için, bu rayların kullanılması herhangi bir sakınca teşkil etmemiştir.
Ceset yakma ızgaralarında standart tren raylarının kullanımı:
Izgaraları inşa edip kullanan SS mensupları ve sağ kurtulan Yahudiler, ceset yakma ızgaralarında standart tren raylarının kullanımını tarif etmiştir:
Treblinka'daki imha alanının komutanı Heinrich Matthes, Düsseldorf, Almanya'da 1964 yılında yapılan ilk Treblinka yargılamasında ifade vermiştir: "Ceset yakma işlemi, tren rayları ve beton bloklar bir araya getirilerek gerçekleştirilmişti. Cesetler bu rayların üzerine yığılmıştı. Rayların altına çalılar koyuldu. Odunların üzerine petrol döküldü. Bu sayede sadece yeni yığılmış cesetler değil, mezardan çıkarılmış olanlar da yakıldı."[2]
Ölüm kampı alanında çalışan ve sağ kurtulan Yahudi Chil Rajchman (Henryk Reichman olarak da tanınır), Matthes'in ızgaraları tarifini doğruluyor. Bu ızgaralar, ceset yakma işlemini daha etkili hale getirmek için kampa gelen bir "uzman" tarafından inşa edildi."Sıradan, kalın demir rayları 90 metre [295 fit] uzunluklarda döşedi. 50 santimetre [20 inç] yüksekliğinde, dökme betondan birkaç alçak duvar yapıldı. Fırının genişliği 1,5 metreydi [5 fit]."[3]
Sobibor'u 1942 yılı sonlarında ziyaret eden Karl Streibel, "tren raylarından yapılmış fırının, taştan bir kaide ile desteklendiğini" söylemiştir.[4]
Almanlar bu tren raylarını nereden buldu?
Bu raylar, her demir yolu hattının yakınlarında kolayca bulunurdu. "Özel alaşımlı çelik" raylar için Berlin'e yapılan resmî taleplerin ulaşması, böyle talepler var olduysa bile, çok uzun zaman alırdı. Özellikle, böyle malzemelerin kıt olduğu ve seferberlikte başka yerde ihtiyaç duyulduğu savaş zamanında bu tür durumlar yaşanırdı.
Sobibor'dan sağ kurtulan Thomas Blatt, bu rayları taşıyacak özel bir çalışma grubuna nasıl seçildiğini anlatıyor: "Wagner bizi demir yolu boyunca beş dakika yürüttü, sonunda düzgünce istiflenmiş yedek rayların yanında durduk. . . Hepimize birer ray almamız emredildi. Kapılar tekrar açıldı ve yeniden cehennem benzeri bir dünyaya girdik. Lager III [imha alanı] istikametine doğru yürüdük ve rayları kapının yakınına bıraktık. Yanmış odun yığını ızgaraları bu şekilde değiştiriliyordu. O kadar güçlerine rağmen SS'in bu rayları neden geceleyin çaldığını merak ediyordum. Ama galiba akıllı SS Wagner, normal kanallardan gitmenin zorluğunu ortadan kaldırmanın yolunu bulmuştu.[5]
Samuel Willenberg da Treblinka'da tren rayları taşımıştı: "Birkaç gün sonra, demir raylar taşıyan, açık vagonlu bir tren geldi. Miete [bir SS muhafızı], cırtlak sesiyle, tüm mahkumlara yükü indirmeye başlamalarını emretti. Miete'nin yanında raylardan birini ucundan omuzlayıp işe koyuldum. . . Miete, rayı ölüm kampını bizim kaldığımız bloktan ayıran kamuflajlı bir çitin yanına atmamızı emretti. Bu şekilde birkaç saat sürdü; dayak atılarak, itip kakılarak iki vagondan, imha kampının kapısına kadar düzinelerce demir ray taşıdık."[6]
Standart tren rayları yeterince güçlü müydü?
Naziler, dehşet verici çalışmaları için hangi malzemenin en iyisi olacağını öğrendikçe, ceset yakma ızgaralarında standart tren rayları kullanma işlemi de gelişti. Treblinka'nin kumandanı Paul Stangl şöyle anlattı: "Başlangıçta, ceset yakma ızgarası yapmak için tramvay rayları kullandıklarını biliyorum. Ama bu rayların çok zayıf olduğu ve sıcakta eğrildiği anlaşıldı. Bu raylar, gerçek demir yolu raylarıyla değiştirildi."[7] Stangl'ın bahsettiği "tramvay" gaz odalarından cesetlerin gömüldüğü çukurlara giden küçük ölçekli bir demir yoluydu. İçi ceset dolu arabaları mahkumlar bu yolda iterdi. Bu esnada, standart tren rayları imalat sürecinde sertleştirilirdi. Sürekli yüklü trenlerin ağırlığına direnecek ve her tür hava koşuluna dayanacak şekilde tasarlandılar. Bu güçlü tren raylarının bile zaman zaman değiştirilmesi gerektiği gerçeği, odun yığınlarının ürettiği dehşetli ve yüksek sıcaklığın göstergesidir.
Sonuç:
Standart tren rayları ile basit bir plaj ateşinde kullanılan hafif paslanmaz çelik ızgaraların dayanıklılığı arasında gerçekçi bir karşılaştırma yapılamaz. Denierbud gibi Holokost inkârcılarının kurgularının ve hatalı deneylerinin kanıt değeri yoktur. SS mensupları Heinrich Matthes, Karl Streibel ve Treblinka komutanı Franz Stangl ile sağ kurtulan Yahudiler Thomas Blatt, Chil Rajchman ve Samuel Willenberg'in görgü tanığı ifadeleri, ceset yakma ızgaralarında standart tren rayları kullanıldığını ortaya koymaktadır.
NOTLAR
[1] "Holokost'un Üçte Biri" http://www.youtube.com/watch?v=taIaG8b2u8I yaklaşık 3:09. dakikada.
[2] Yitzhak Arad, Belzec, Sobibor, Treblinka: Reinhard Operasyonu Ölüm Kampları (Indiana Üniversitesi Yayınları, 1987), s. 174 alıntı Treblinka-Franz, Band 10, s. 2057.
[3] Chil Rajchman, Treblinka'nın Son Yahudisi (Pegasus, 2009), s. 86.
[4] Yitzhak Arad, Belzec, Sobibor, Treblinka: Reinhard Operasyonu Ölüm Kampları (Indiana Üniversitesi Yayınları, 1987, s. 172 alıntı Sobibor-Bolender, Band 9, s. 1743.
[5] Thomas Toivi Blatt, Sobibor'un Küllerinden: Bir Hayatta Kalma Hikayesi (Northwestern Üniversitesi Yayınları, 1997), s. 113-114.
[6] Samuel Willenberg, Treblinka'dan Kurtulmak, düzenleyen Wladyslaw T. Bartoszewski, çeviren Naftali Greenwood (Basil Blackwell, 1989), s. 107, 108.
[7] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi (Yale Üniversitesi Yayınları, 1994), s. 135 alıntı Franz Stangl'ın 1969 Yılındaki İkinci Treblinka Yargılaması, StA Düsseldorf AZ: 8 Js 10904/59 (ZSL: AZ: 208 AR-Z 230/59, 13. Baskı, fol. 3726.)